Ik heb besloten om dagelijks iets te gaan schrijven over de situatie waarin wij momenteel verkeren en hoe het is om in quarantaine te moeten leven. Zo blijven jullie een beetje op de hoogte.
Dinsdag Het is dinsdagmorgen 7.30u .
De dag begin heel anders dan anders. Het valt me op dat ik geen auto's of tractors voorbij hoor komen, iets wat normaal wel zo is, zeker rond deze tijd als iedereen naar het werk gaat. Ik hoor enkel het gezang van de vogeltjes. Ik kleed me aan, eet een boterhammetje uit de hond, geef de honden eten en drink mijn kopje koffie terwijl ik mijn mail bekijk. Mijn box zit aardig vol. Veel mensen maken zich toch wel zorgen om ons. Maar voordat ik iedereen kan beantwoorden moet ik eerst even met de honden naar buiten. Guus laat al van zich horen! Even twijfel ik nog.... mag ik eigenlijk wel een rondje maken?? Ja.... dat moet zeker toch wel kunnen? Ik ben alleen, en vaak kom ik geen andere wandelaars tegen, dus ik breng niemand in gevaar, toch? Ik besluit dus te gaan.
Het is opvallend dat ik echt niemand tegenkom. Geen auto's, niemand die de was ophangt, in zijn moestuintje aan het werk is of spelende kinderen. Ik kom echt niks en niemand tegen. Het is zelfs ijzig stil. Zo stil dat het me zelfs bang maakt. Het lijkt wel of ik alleen op de wereld ben en dat iedereen weg is.
De rest van de dag houd ik me bezig met het beantwoorden van alle berichtjes. Ook met vrienden in Calvi heb ik contact want het is allemaal zo bizar en vreemd van er gebeurd. Wat mag ik nu eigenlijk nog wel en wat niet? Gelukkig heeft de burgemeester een up-date gepost zodat de vele vragen die de burgers hebben, nu beantwoord zijn. Ik lees dat ik best een rondje mag wandelen en zeker mijn hond uit mag laten. Maar wel in je eigen buurt. En als er iemand mee wilt lopen moet die 1 meter afstand houden. Een etentje organiseren bij familie of vrienden mag bijvoorbeeld niet.
Inmiddels is ook onze 1ste annulering binnen. De gasten die morgen aan zouden komen hebben afgezegd, en terecht. Op dit moment wil je ook echt niet in Italië zijn. Hopelijk komen ze later in het jaar als alles weer rustig en normaal is.
Woensdag 11 maart.
Vandaag is een spannende dag. Ed komt vandaag hopelijk thuis.
Ik heb slecht geslapen. Dit keer niet alleen vanwege de volle maan, die overigens wel prachtig en groot was, maar van al het gepieker. Je maakt je toch wel zorgen en druk. Komt dit allemaal wel goed? Kan Ed nog naar huis? Gaan we dit financieel wel redden? Komen de gasten later dit jaar wel terug? Allerlei rampscenario's spoken door mijn hoofd. Ik zit me suf te denken wat we zouden kunnen gaan doen. Maar bij alles wat ik kan bedenken loop ik tegen dezelfde problemen aan als nu.
Zucht....
Gelukkig zorgt een vriendin die mij opbelt voor afleiding. Vandaag ga ik maar wat rommelen in de tuin in de hoop dat ik me gedachten wat kan verzetten.
Tegen 15.00 u heb ik er genoeg van. Ik besluit met de honden een flink stuk te gaan wandelen in de valleien rondom ons huis. Daar kom ik zeker niemand tegen.
De honden hebben het naar hun zin en rennen en ravotten door het hoge gras en jagen achter elkaars staart aan. Heerlijk om te zien.
Als we om 17.30u thuiskomen en de poort binnen lopen, staan Guus en Sjuul plots stil. Ze horen iets. En ik hoor het ook. Het is de auto van Ed. En ja hoor, ik zie zijn auto de bocht om komen. Ah....gelukkig!!! Dat is dus allemaal goed gegaan.
Ik zag me hier al 3 weken ( en wellicht langer) in mijn uppie op mijn ijzig stille eilandje zitten.
Nadat Ed uitbundig door 2 kwispelende staartjes is begroet, strijken wij neer op ons terras en kan Ed vertellen over zijn reis terwijl we de laatste zonnestraaltjes meepikken.
Bij vertrek in Eindhoven is het allemaal voorspoedig gegaan. Niks aan de hand eigenlijk. Het vliegtuig was maar voor 1/3 gevuld en met enkel Italianen.
Opmerkelijk was wel, dat bij de heen vlucht alle passagiers bij vliegveld Rome gesommeerd werden om 1 meter afstand van elkaar te houden. Maar toen de gate werd geopend werden alle passagiers met een busje naar het vliegtuig gebracht en dat busje zat echt bomvol! Hmmm. Beetje vreemd dat die meter afstand er dan niet meer toe doet en zo ook in het vliegtuig. Eenmaal geland in Rome werd bij de douane van alle passagiers de temperatuur gemeten en moesten de formulieren afgegeven worden. Je kon deze ook daar ter plekke invullen. Zonder gegronde reden had je niet verder mogen reizen. Gelukkig was alles in orde en kon Ed naar huis.
We zijn dus weer herenigd!