onze uitzending
Waarom zijn wij naar Italië geëmigreerd?
Heel vaak stellen onze gasten ons de vraag waarom we naar Italië zijn geëmigreerd en hoe we dit plekje ooit hebben kunnen vinden. Het antwoord daarop is een lang verhaal wat ik jullie graag wil vertellen.
Om heel eerlijk te zijn hadden Ed en ik helemaal niks met Italië. Ik was er in mijn jeugd wel eens geweest en had aan het Lago di Maggiore zelfs mijn eerste grote liefde ontmoet. Ook Ed was wel eens in Italië geweest. Maar beiden zijn we in het noorden van Italië blijven steken en we zijn nooit verder naar beneden afgereisd. Italië stond ook niet in ons lijstje van favoriete reisbestemmingen. We hadden eigenlijk een wat negatief beeld van Italië. Nu weten we, dat we het ware Italië nooit echt gezien hebben, en dat ons beeld van Italië onjuist was. Maar goed. Daar kom je later pas achter. Onze vakanties gingen dus nooit naar Italië. Ed was meer een liefhebber van warmte en zon dan van pizza-pasta en wijn. Erger nog; Ed lustte geen pizza en tomaten vond hij al helemaal om te gruwelen met name in combi met mozzarella. Heel Europa sloegen we eigenlijk over. Wij zochten het verder van huis. We wilde wat van de wereld zien. Europa wilden we pas gaan bekijken als we al wat ouder zouden zijn en het maken van verre reizen misschien niet meer zou gaan lukken.
Maar dan. (We maken even een sprong naar 2004)
Na een week weer gewerkt te hebben ploften we samen na het eten lekker op de bank. Het was weekend! Die avond was er een aflevering van “terug naar Toscane” op tv. Hierin werd de familie Caldesie gevolgd. Hij, Giancarlo, kwam van oorsprong uit Toscane en was getrouwd met de Britse Cathy. Het koppel woonde in London. Giancarlo was kok van beroep en runde een restaurant in Engeland. Hoewel de zaken goed gingen verlangde hij terug naar Toscane. Ze besloten dan ook om een nieuwe weg in te slaan. Samen gingen ze op zoek naar een locatie waar ze kooklessen konden gaan geven enkele maanden per jaar. In deze serie werd de kijker meegenomen op “reis” door Toscane. De meest mooie plekjes werden getoond en je maakte kennis met het Italiaanse leven en de mensen. Giancarlo kende als geen ander de weg in deze omgeving en nam de kijker mee in zijn wereld. En door het volgen van deze serie zagen we een totaal ander Italië dan dat wat we kende uit onze jeugd. Dit Italië was zoveel leuker en mooier.
Onze nieuwsgierig was gewekt. We besloten om dat jaar naar Toscane op vakantie te gaan en de plaatsen te gaan bezoeken die in deze serie voorbij waren gekomen. Zo gezegd, zo gedaan en nog dat voorjaar liepen we rond in de smalle steegjes van Montepulciano en vergaapte we ons aan al de mooie vergezichten, het schitterende landschap, de middeleeuwse stadjes, de winkeltjes met de meest heerlijke lekkernijen, de balkonnetjes en trapjes vol met geurige bloemen, de fotogenieke plekjes, de marktkramen met de meest kleurrijke groenten. We hadden alle plekjes die in de uitzendingen te zien waren opgezocht en het was in werkelijkheid duizend malen mooier dan op tv. Dat was onze eerste kennismaking met het echte Italië en met Toscane. De vakantieweek was voorbij gevlogen en we hadden al wel in de gaten dat er nog zoveel meer te zien was. Onze volgende vakantie werd daarom weer Toscane. We toerde heel Toscane door en bezochten elk stadje dat we tegenkwamen. Maar al heel snel hadden we ons hart verloren aan 1 bijzonder plaatsje; Pienza. We hadden daar een prachtige agriturismo gevonden waar het heerlijk toeven was. We voelde ons echt als een god in Italië. Elke morgen dronken we een cappuccino op ons favoriete terrasje bij de ingangspoort van Pienza en genoten van het toneelspel van de Italianen wat daar dagelijks werd opgevoerd. Jong en oud kwam daar samen in het tegenovergelegen park. Dit stadje straalde een enorme rust en tevredenheid uit. Hier hadden wij ons hart verloren. Pienza ging niet meer uit onze gedachte. En tegen zonsondergang streken we neer op het mini terrasje aan de rand van de stad waar je kon genieten van een fenomenaal uitzicht over de val d’ orcia en waar de zwaluwen, bij een prachtige zonsondergang, voor een luchtballet voorstelling zorgde. We waren verliefd….. Elke vakantie was Toscane ons reisdoel waarbij we ook af en toe de grens overstaken naar Umbrië.
Pienza
En op een avond opperde Ed dat hij best in Italië zou willen wonen en een B&B zou willen beginnen. Dat leek hem echt geweldig en hij klonk daarin vrij serieus en stellig. Ik was net dat jaar aan een fulltime HBO-opleiding begonnen en was in eerste instantie minder enthousiast. Ik had na lang wikken en wegen eindelijk de knoop doorgehakt en was aan de studie voor ergotherapeut begonnen. Het was een pittige opleiding die ik, naast mijn part- time baan en fulltime moeder zijn, erbij deed. Maar ik begreep Ed ook wel. Hij zat nu al dik 20 jaar in de verkoop en het werd er met de jaren niet leuker op. Er werd steeds meer verlangd en geëist. De omzetten moesten blijven stijgen en dat terwijl er steeds minder publiek in de winkel kwam. Nee, het was geen baan die Ed tot zijn 67ste zou willen blijven doen. Maar ja. Wat moet je dan? Wat kun je nog gaan doen als je tegen de 50 loopt en je hele leven niks anders hebt gedaan dan verkoop? Iets voor jezelf gaan beginnen is dan geen verkeerde keus. En zo begonnen we te dromen. We droomde van een mooi pand met minimaal 4 kamers om te verhuren met een oprijlaan van cipressen en een olijfgaard in de mooie Val d’orcia. Het beeld hoe onze toekomstige B&B eruit zou moeten gaan zien hadden we al helemaal voor ogen.
Onze droom ging steeds meer werkelijk te worden. We gingen serieus op zoek om onze droom werkelijkheid te laten worden. De volgende stap was dan ook om op zoek te gaan naar een geschikt pand op een mooie plek. Elke vakantie werd besteed om met makelaars panden te gaan bekijken. We hadden voor onszelf daarbij een eis gesteld dat het niet verder dan een half uur rijden van Pienza mocht liggen. Tijdens alle schoolvakanties, ik zat nog steeds op school, reisde we af naar Toscane en reden we van hot naar her om panden te bekijken.
Maar al heel snel kwamen we erachter dat wij nou net op het duurste stukje van Italië verliefd waren geworden. De makelaars lieten ons diverse panden zien, van palazzo’s, agriturismo’s tot volledige ruïnes. Ze moeten gedacht hebben dat wij stinkrijke Nederlanders waren want de prijzen van dergelijke panden logen er niet om. Zelfs voor een volledige ruïne wisten ze de hoofdprijs te vragen. Een ruïne van 4 ton was dan zelfs een koopje. Geschatte verbouwingswerkzaamheden kwamen dan vaak op 1 miljoen. Maar dan had je ook een magnifiek plekje! Helaas reikte onze portemonnee niet verder dan 4 ton.
We besloten daarom om een rondreis te gaan maken door Italië. Italië moest toch meer mooie plekjes hebben dan alleen Toscane? En het is ook niet alleen Toscane waar je verliefd op bent geworden. Het is alles eromheen. De Italianen zelf die altijd even vriendelijk en hartelijk zijn, het leven hier, het klimaat, de natuur, de schoonheid van het land. Alles. Dat bepaalde het totale gevoel van verliefd zijn.
Val d'orcia
We begonnen onze rondreis in Liguria, de bloemen riviera van Italië. Met het milde Middellandse zeeklimaat een streek bij uitstek om ook in de wintermaanden heerlijk te kunnen genieten. En met de bergen in het achterland zou je ook in de wintermaanden je kamers kunnen verhuren voor de ski liefhebber. Een plek waar een lang verhuur seizoen mogelijk zou zijn. Een ding stond vast. We wilde niet in de bergen wonen want daar zijn wij als Nederlanders toch minder voor in de wieg gelegd. Wij dan toch. Van totaal vlak naar hoge bergtoppen was teveel van het goede. We wilde de horizon kunnen zien en niet tegen een of andere berg aan moeten kijken. Alleen al het idee maakte me claustrofobisch. De bergen werden in onze zoektocht dus vermeden. Ook de noordelijke en oostelijke provincies sloegen we over omdat deze zo toeristisch zijn en naar ons idee ook al verzadigd met hotels en B&B’s. Daarbij willen we geen plekje met massatoerisme. We willen iets beginnen in het ongerepte, liefst onontdekte stuk van Italië. Ook het klimaat en de temperatuur spelen een belangrijke factor. We wilde zon. Als we Nederland dan toch gaan verruilen dan ook een plek waar meer zonuren zijn.
Liguria was heel mooi en Cinque terre en Portofino waren werkelijk prachtig. Het gebied heeft veel te bieden maar om de een of andere reden heeft het onze harten niet kunnen stelen. Waarom niet, kan ik niet uitleggen, het is een gevoel.
We reisde door en kwamen aan in Emilia Romana. Ook hier ging ons hart niet sneller kloppen en ook door deze provincie kon dus een streep.
Le marche was het volgende reisdoel. Het was een grote kanshebber. In de volksmond werd Le Marche het kleine Toscane genoemd dus dat klonk al veel belovend. Ook hier zijn we van noord naar zuid en van oost naar west gereden. Hoewel het landschap op vele plekken op dat van Toscane lijkt, ging ons hart ook hier niet sneller kloppen. We hadden het gevoel iets te missen. We hebben wel enkele panden bekeken maar bij geen van alle kregen we een blij gevoel. Dat was wel even een enorme tegenvaller. Als Le Marche het niet gaat worden, wat dan wel? We begonnen al een beetje de moed te verliezen.
Onze volgende stop was Molise en Puglia. Al heel snel kwamen we erachter dat we niet al te lang in het zuiden moesten blijven hangen. Het was opmerkelijk, dat hoe zuidelijker we kwamen, hoe armoediger het er uitzag. Het huisvuil staarde ons aan alle kanten aan. De vluchtheuvels waren verzamelbakken voor troep en afval. Van koelkasten tot kapotte tuinstoelen. Het leek of alles zo uit de auto was gepleurd. Maar ook de stranden hadden af en toe meer weg van een vuilstortplaats dan een oord om heerlijk te zonnebaden. Nee. Dit was het allemaal zeer zeker niet. In Bari besloten we niet zuidelijk af te reizen maar een oversteek te gaan maken naar Campania. Dwars door Puglia ging de reis naar Salerno onderweg de bijzondere trullies bewonderend.
Aankomend in Salerno werden we bevangen door de enorme grootsheid en drukte van deze stad. Wat een contrast met de binnenlanden waar we net vandaar kwamen. We werden gek van de drukte, de mensenmassa’s en vooral het getoeter.
De reis ging verder naar het noordelijker deel van Campania en zo belandde wij op een zeer smalle kustweg met idyllische stadjes en strandjes. Wauw! Dit was schitterend! De zee lokte ons en daagde ons uit een duik te nemen. We parkeerde de auto en lieten ons verleiden. Dit was echt het paradijs op aarde! Overal lagen hotelletjes op de rotsen geplakt, de een nog mooier dan de ander, en lagen mensen op privé rotsjes te genieten van de zon en de zee. Ja. Hier zou ik wel oud kunnen worden. Maar we hadden geen idee waar we zaten. Na de landkaart geraadpleegd te hebben bleken we aan de Amalfi kust te zitten. We besloten hier een paar nachtjes te blijven. Het leek me helemaal geweldig om ook in zo’n, aan de rotsen vastgenageld, hotelletje te slapen en dan ‘s middags op mijn eigen privérotsje te liggen zonnebaden. Tja, dat was heel erg leuk geweest..... Helaas vond mijn portemonnee het een minder geslaagd idee. Uiteindelijk werd het idyllisch gelegen hotel een hard grondmatje op een camping. Toegegeven; de camping was geweldig mooi gelegen en zeker geen straf om daar te mogen verblijven, maar voor niet kampeerders zoals wij, was elke nacht op een camping er echt 1 te veel. Dezelfde morgen gingen we raam shoppen. Nee, nee, geen kleding, maar makelaars. En wat we al voor vreesde werd waarheid. De prijzen van de huizen waren hier booming. Hoger nog dan in Toscane. Dus ook dit plekje moesten we maar gauw vergeten. Het was niet voor ons weggelegd.
Amalfi kust Van Campania vervolgden we onze reis door Lazio en Abruzzen en eindigden uiteindelijk in het groene hart van Italië; Umbrië. En Umbrië heeft ons enorm verrast. Deze provincie had vele pluspunten. Zijn centrale ligging in Italië, omringd door de 4 mooiste provincies van Italië. In het noorden Toscane, in het oosten Le Marche, het westen Lazio, en het zuiden Abruzzen. Indien we hier ergens zouden kunnen neerstrijken zouden we binnen 2 à 3 uur rijden op al onze favoriete plekjes kunnen zijn, die we tijdens onze rondreis hebben ontdekt. En toch liet Toscane ons niet los.
Het is inmiddels eind 2007. Ik zat in mijn 2de jaar van mijn opleiding en mijn vakanties waren mij inmiddels heilig geworden. Het viel niet mee om een werkende-studerende huisvrouw te zijn. Mijn dagen sleet ik met studeren en elk vrije minuut ging daarin op. Af en toe vroeg ik mezelf af waar ik aan begonnen was. En als je dan plannen hebt om naar Italië te emigreren was deze studie dan niet verloren moeite? Waarom bleef ik dan toch maar door ploeteren? Ik denk dat iets in mij zei dat Italië een mooie droom was, en van wat we er tot nu toe van gezien hadden, niet iets zou gaan worden wat wij zouden kunnen gaan verwezenlijken. Het ontbrak ons domweg aan voldoende kapitaal. En hoewel we een leuk bedrag op onze spaarrekening hadden, moesten we realistisch blijven. Het is niet alleen een pand kopen maar er komt zoveel meer bij kijken. En wat als het niet loopt? Je moet ook geld achter de hand hebben om tegenslagen op te kunnen opvangen. Je kunt dan ook niet zomaar weer terug naar Nederland als het even tegenzit. Ik begon hoe langer hoe sceptische te worden terwijl Ed nog volhardend in de droom geloofde. Inmiddels had hij ook een studie gemaakt hoe je een B&B moest beginnen in Italië en al het leesvoer wat over dit onderwerp te koop was stond inmiddels gelezen in onze boekenkast. Omdat ik geen tijd had om daar ook maar 1 letter uit te lezen, vertelde Ed mij in een samenvatting de gehele strekking van het boek. Er kwam heel wat bij kijken en het was zeker geen onverstandige zet om je goed in te lezen wat je allemaal te wachten stond als je in Italië iets zou willen kopen. Ieder land heeft zo zijn eigen wet- en regelgeving.
Met al deze wetenschap en vergaarde kennis en goed voorbereidt wat ons te wachten stond en waar de valkuilen zaten en de haken en ogen, maakten we afspraken met makelaars en reisden we op en neer naar Italië. We bleven stug in Toscane zoeken maar hadden Siena verruild voor de iets goedkopere provincie Grosseto en gingen daar op zoek naar panden in het binnenland.
Toen werd het september 2007. We kregen een mailtje van de makelaar. Hij schreef het ideale pand voor ons gevonden te hebben. Een leuk pand aan de voet van de Monte Amiata. Een vrijstaand huis met 11 ha grond met op 1 ha olijfbomen, een grote waterbron, 8 verhuurbare kamers en woonruimte voor ons. Het pand stond al 7 jaar leeg en 5 jaar in de verkoop. Niemand leek belangstelling te hebben en er kwamen geen mensen meer op af.
Geweldig! Het plaatje leek te kloppen. Het pand lag hoog aan de voet van de berg en keek uit op de Val d’orcia, onze favoriete plek met Pienza op de gewilde 30 minuten rijden. Daarbij werd er op monte Amiata in de winter geskied en zouden we dus ook in de wintermaanden inkomsten uit de kamers kunnen hebben. Dit pand beschikte over 8 slaapkamers en dus meer dan genoeg voor onze doelen. Een paar weken later waren we dan ook in Abbadia di San Salvatore waar we de makelaar zouden ontmoeten die ons naar het huis zou brengen.
En ja. Dit huis was het! We waren door het dolle heen. Er was echter wel een hele grote maar. Het pand had namelijk wel enorm veel last van vocht. Dit kon komen door het slechte stucwerk aan de buitenzijde maar het kon ook het gevolg zijn van een slechte fundering. We gaven de makelaar opdracht het pand technische te laten keuren door een geometra.
Eenmaal thuis in Nederland ontvingen we na enkele weken een bericht van de makelaar. Hij had slecht nieuws. Het vochtprobleem kwam doordat er een verkeerd voegmiddel was gebruikt maar erger nog, door de zeer slechte fundering. Beiden zouden aangepakt moeten worden en de kosten zouden rond de € 125.000,- bedragen! Terwijl wij ons hoofd braken op allerlei rekensommen en nadachten welk bod we neer zouden gaan leggen, kregen we ineens een mailtje van de makelaar. Hij vroeg ons of we een bod uit wilde brengen want er waren ineens andere gegadigden voor dit pand.
Wij dachten gelijk dat dit wel een verkooppraatje zou zijn. Maar niks was minder waar. Nog geen dag later kregen te horen dat de andere gegadigden slecht 50.000,= onder de vraagprijs hadden geboden. Hier konden wij zeker niet overheen gezien de kosten die ons te wachten stonden! En daarmee spatte in een keer de droom uiteen. Het huis werd verkocht aan de andere kandidaten.
De zoektocht begon weer van voor af aan. Maar niks leek meer te kunnen tippen aan wat we toen hadden willen kopen. Tot overmaat van ramp brak dan ook de financiële crisis uit. Voorheen moest je voor het afsluiten van een hypotheek ¼ van de koopsom uit eigen middelen betalen en nu diende je 1/3 eigen geld in te leggen. Dat betekende voor ons dat we in een totaal andere prijsklasse moesten gaan zoeken. Toscane werd niet meer haalbaar en we besloten daarom om onze zoektocht voort te zetten in Umbrië. We richtten ons op het gebied rond het Lago di Trasimeno net tegen de grens van Toscane en natuurlijk met Pienza binnen handbereik.
En weer ging er een jaar waarbij. Al onze vrije tijd werd opgeslokt aan het bekijken van huizen. En weer was het een jaar van alleen maar teleurstellingen. De panden die we konden betalen waren het gewoon niet. We begonnen zo langzamerhand steeds meer te geloven dat we het bij dromen moesten laten.
Maar dan ineens kreeg Ed de mogelijkheid om onbetaald verlof op te nemen en voor 9 maanden in een Chambre d’hotes in Toscane te gaan werken. Naast ervaring opdoen kon hij dan in zijn vrije uren op zoek gaan naar panden. Dit was onze allerlaatste kans want we hadden een besluit genomen; als we in die 9 maanden niet ons droompand zouden vinden, zouden we onze zoektocht staken en onze droom op gaan geven.
En zo vertrok Ed voor 9 maanden naar Toscane. Ik was inmiddels afgestudeerd en voltijds aan het werk als ergotherapeut. Meer dan 200 panden hebben we bekeken en de maanden vlogen voorbij. Het werd oktober. Nog slechts 1 maand te gaan…. Beiden hadden we er al geen vertrouwen meer in. We moesten een andere droom gaan dromen. Totdat ik plots, al surfend op het net, een agriturismo te huur zag staan. Ik seinde direct Ed in en nog geen 24 uur later liep Ed met de makelaar rond in deze agriturismo. Dit pand was waar we 7 jaar naar op zoek waren geweest! Het enige wat ontbrak was de oprijlaan met cipressen. Het olijfgaardje zou een olijfgaard van 7 hectare gaan worden! Maar dat mocht de pret niet drukken.
Wat er daarna allemaal gebeurde is ook weer een verhaal van 20 bladzijden. Kort samengevat hebben we na 6 maanden onderhandelen, bloed, zweet en heel veel tranen in mei dan toch eindelijk het huurcontract kunnen tekenen en zijn we op 30 mei 2011 geëmigreerd naar Poggiolo in Zuid- Umbrië. Na 6 weken dag en nacht te hebben geklust en 10 kilo te zijn afgevallen, konden we op 15 juli de deuren van ons countryhouse Vista sull’oliveto openen.
En wie droomt hier nou niet van?
En nu, ruim 8 1/2 jaar later, genieten we nog steeds elke seconde. Elke dag opnieuw prijzen we ons gelukkig dat we deze plek gevonden hebben, dat we hier wonen en werken en onze gasten in de watten mogen leggen. Als ik de gordijnen open, sta ik nog elke ochtend vijf minuten stil en staar ik over de valleien. En elke dag is anders en bijzonder, van zonsopgang tot zonsondergang. Mijn camera maakt overuren.
Het is bovendien een heerlijk gevoel om ons plekje te kunnen delen met onze gasten. Zij genieten net als wij met volle teugen van il paradiso, het paradijs, zoals de locals deze streek noemen. Je vind hier alles wat Umbrië zo mooi en geweldig maakt.
Dit was een korte versie van ons verhaal over onze zoektocht naar een geschikt pand. In mijn boek “Dag Nederland, ciao Italia” kunnen jullie de uitgebreide versie lezen en het verdere verloop van ons emigratieverhaal.
Wil je meer lezen klik dan hier.